Sandebuur

We parkeerden in Roderwolde en wandelden over rechte wegen het dorp uit. Langs boerderijen en bermen met fluitekruid. Het boerenland is hier plat, weids en wordt bekroond met machtige wolkenluchten. Bij het gehucht Sandebuur, een paar boerderijen op een kruispunt van wegen, ging onze route een paar meter links en rechts en daarna was het weer rechtdoor. Langs uitgestrekte ruige hooilanden, moerassen en rietkragen. De wind en de zon vol op het gezicht. Wie bang is voor de elementen kan hier beter wegblijven.

Sompig en nat. Dat zijn de Onlanden aan de zuidkant van de stad Groningen. Dat was ook precies  de bedoeling bij de herinrichting van het gebied. Mijn schoonvader was gelukkig allang met pensioen. Andere tijden, inderdaad. De grondwaterstand mag weer meebewegen met het Eelderdiep, het Peizerdiep en het Leekstermeer. Het gebied is een enorme spons. Bij hevige regenval kan het grote hoeveelheden water opnemen. Dat is fijn voor de stadjers verderop,  zo houden ze daar de voeten droog.

Kievit en ooievaar

Bij het gemaal Sandebuur sloegen we rechtsaf, de grasdijk op en langs een smalle sloot. Twee kieviten namen samen een kraai te grazen. We gingen in het gras liggen kijken. Boven ons hoofd werd geschreeuwd, werden duikvluchten uitgevoerd en werd uiteindelijk de overwinning gevierd. De kraai koos het hazepad. Dichtbij stapte een ooievaar rustig door het grasland. De Onlanden zijn een paradijs voor vogels.

Na anderhalf uur wandelden we het dorp weer binnen. Langs molen Woldzigt, een kloek exemplaar waar nog regelmatig wordt gemalen en naar café Het Rode Hert, een dorpscafe zonder opsmuk. Een klein podium, een vrolijke mix van verschillende stoelen. Het terras is het grasveldje tegenover het cafe.

De Onlanden. Een oud veenweidegebied in een nieuwe jas. Een prachtige jas. Het staat haar goed. Kijk voor een route op Wandelen rond Roden. Vergeet niet een verrekijker mee te nemen.