Ik daal de trap met 215 metalen treden, die tegen de steile mergelwand is geplakt. Langs donkere horizontale banden met knokige, scherpe brokken vuursteen. Het is afdalen naar de oertijd. Hier werd niet alleen de mosasaurus gevonden maar ook Ber en Lars, fossielen van reuzehagedissen die zijn vernoemd naar hun vinders.

Sinds kort is het hier stil. Na ruim 100 jaar is de mergelwinning gestopt. Ik hoor geen geratel meer van transportbanden , geen motoren van heen en weer rijdende auto’s . Ik loop vrijwel alleen over het brede pad , naar de andere kant van de groeve. Over een miljoenen jaren oud gesteente. Kijkend naar de steile wanden. Hier wandelen maakt nietig en bescheiden. Mijn wandelspoor is maar een klein krasje in de tijd.

Bij het kleine paviljoen ga ik rechtdoor en slinger met een zacht bospad weer omhoog. De bomen benemen al snel het zicht op de groeve Het brede pad slingert door een beukenbos en passeert het oude eindpunt van het Pieterpad. Even later sta ik bij de verrekijker die een blik gunt op een afgelegen hoek van de groeve. De oehoevallei. Ik zoek tevergeefs. Maar wie geluk heeft kan in de schemering verrast worden door een machtige vleugelslag van deze bijzondere vogel.

Bij het asfaltpad sla ik linksaf, terug naar het fort. Je weet het hier maar nooit. Zonder enige waarschuwing zakte hier in 2003 zomaar een groot gat in de weg. De Pietersberg is een door mensenhanden gevormde gatenkaas die zich met een gerust hart kan meten met de beste Emmertaler. Ik bereik gelukkig veilig Chalet Bergrust en geniet van een glorieus uitzicht over stad.

Ook door de Enci groeve? Ga snel naar de wandelroute.