Beuken, berken en varens

Het is een fijn bos. Met eerst hoge beukenbomen en dan een het veld varens, nu gehuld in winterse bruintinten. Bij het berkenbosje zag ik de eerste bomen liggen, de wortelkluit als een verticaal schild naar mij toegekeerd. Maar gelukkig niet op het pad. Ik volgde het smalle paadje, over een bed van vers afgewaaid dennengroen. Ik rook het zelfs, bij elke stap die ik zette.

Er volgden meer omgewaaide bomen, sommige schuin hangend en nog half in de grond. Anderen volledig afgeknapt, de stam nu slechts nog een bos scherpe, verse houtsplinters. Maar niets op het pad. Er was, te zien aan het zaagsel hier en daar, toch al aardig opgeruimd. Wat een super boswachter.

Dennenboom

Maar toen kwam dan toch die grote oude dennenboom. In haar volle omvang lag ze over het pad. Gestrekt; geveld door de wind. Wat te doen? Het bos is er erg dicht, er omheen gaan is geen optie. Er onderdoor ging ik ook niet redden.  Dan maar er overheen, besloot ik. Op handen en voeten zocht ik me een weg over de dikke stam, door de takken heen. Er kwam hars aan mijn handen en er bleef even een tak in mijn jas steken. Eenmaal weer met mijn voeten op het pad, grijnsde ik van tevredenheid. Vervelend? Integendeel!

Geniet ervan

Ik wandelde nog een stukje door, tot het pad weer breder werd en keerde toen om. Ik wist genoeg. Nee, geen omleiding in het Onderste en Bovenste Bos. En de boswachter wordt ook niet gewaarschuwd. Laat die prachtige boom maar liggen waar ze ligt. Stuur je kinderen er onderdoor. Op hun buik. Klim er zelf overheen. Steek elkaar een helpende hand toe. Bewonder de schors, ruik het verse hout. Geniet er van. Onverharde paden moet je niet teveel willen aanharken.