De Hakkenberg

We starten vroeg, zoals het hoort bij een beklimming, een paar kilometer buiten het Limburgse Epen. De lucht is nog fris, het gras nog nat van de dauw. De weg loopt langzaam omhoog. Maar wat later moeten we er toch echt aan geloven. Een smal, stenig paadje dat steil het Bovenste Bos ingaat.

We hijgen omhoog, klauteren over omgevallen bomen en kijken naar de eerste paddenstoelen. Als het pad platter wordt, staan we aan de grens met België. Het Bovenste Bos is zoals veel bos in Zuid-Limburg een hellingbos. Een lange, smalle strook. Dorpsbewoners uit het dal hakten hier vroeger het hout dat ze nodig hadden. Vandaar de naam Hakkenberg.

De Schneeberg

Onze plannen voor lange, buitenlandse wandeltochten gingen dit voorjaar de koelkast in. We liepen wekenlang dapper onze rondjes in de buurt. Maar het begon toch te knagen. We hadden iets groters nodig deze zomer om onze tanden in te zetten. Toen vond  iemand een oude mail van het Dutch Mountain Film Festival. Over het beklimmen van de 'Seven Summits' in Limburg. We begonnen met de Schneeberg en waren direct verkocht.

Waar is de top? Dat is niet altijd simpel bij een Limburgse berg. Ook niet bij de Hakkenberg. Bordjes staan er niet. We pakken de gpx erbij, lopen nog een paar meter en stellen vast dat het hoogste punt is bereikt. Het uitzicht is dramatisch, want het is er niet. We zien alleen maar bomen. Maar in de Alpen zit de top toch ook wel eens in de wolken? We zeuren niet en vieren de aankomst met een juichende selfie.

Observant en Wilhelminaberg

Dan aanvaarden we de terugweg, door laag hakhout en tussen prachtige oude beukenbomen door. Over een karrenspoor omringd door groene weilanden. Daar denderen ons opeens groepjes mountainbikers voorbij, op topsnelheid, dalend als renners van de Tour de France. We drukken ons angstvallig in de heg. We zijn terechtgekomen in de 'Gravel Series'; een mountainbike-evenement over gravelwegen. En zonder enig probleem ook over wandelwegen, zoals het Krijtlandpad. Ja, dat is ook Limburg. Gelukkig slaan ze rechtsaf, naar Terziet.

Wij gaan linksaf, naar het bronnengebied Diependal. Waar het bordje “voetpad moeilijk begaanbaar” een aanprijzing is zoals we die maar al te graag zien. Het pad volgt de oevers van de Froschbrun. Een helder stroompje dat slingert en murmelt als een bergbeekje, tegen een decor van glooiende hellingen met vakwerkhuizen. Precies wat we nodig hebben om Zuid-Limburg toch weer leuk te vinden. We geven het maximale aantal sterren. Nu de Observant en de Wilhelminaberg nog.

Ook de Seven Summits lopen? Kijk voor de routes op Dutch Mountain Film Festival.