Het pad volgt een smalle bosrand, over oude en begroeide duinen. Slingerend langs lage struiken en kronkelige, oude bomen. Over een tapijt van eikels, het pad is er mee bezaaid en ze knisperen en knerpen onder mijn schoenen. In het lange gras naast het pad, opeens een groepje betonnen pilonnen. Ik ken ze: het zijn haaientanden. Op wandelingen thuis in Limburg, komen we ze op de grens met Duitsland ook wel eens tegen. Hier in Noord-Holland zijn het de resten van de Atlantikwall. De verdedigingslinie langs de kust van Europa die in WO II een geallieerde invasie moest verhinderen. Stille getuigen van een nog niet eens zo ver verleden.

Rondwandeling

Het wandelen is anders de laatste tijd. We zijn voorzichtiger geworden, vermijden bussen en treinen. Kiezen liever voor rondwandelingen. Helemaal naar Bergen aan Zee is ons daarom nu te ver. We  slaan eerder af, gaan oostwaarts over een van de weinige fietspaden hier. Door een zee van duinen, langs drassige laagtes die nu eindelijk zijn gevuld door de regen van de afgelopen dagen. Dit gebied, oostelijk van het plaatsje met de verrukkelijke naam Wimmenum, geldt als het mooiste deel van het Noord-Hollands Duinreservaat.

Duindoorn

Na zo’n twintig minuten staan we op het kruispunt met een andere LAW; het Nederlands Kustpad. We pauzeren en drinken koffie; zittend op een richeltje, in de luwte van een duin. Kijkend naar het intens felle groen van het mos, kijkend naar een zwerm vogels, kramsvogels misschien, die luidruchtig neerstrijken op de duindoornstruiken. Ze gaan zich daar ongetwijfeld tegoed doen aan de fel oranje bessen. ‘Moeten ze nog door naar Afrika?’, vraag ik me af. Het lijkt me een hele reis voor de kleine beestjes.

Strand

We volgen weer het wit-rood. Nu van het Kustpad en richting het zuiden. Weer over een smal pad, door een dikke laag mul zand. Ik zet mijn voeten zoveel mogelijk in de sporen van mijn lief voor me, maar het blijft zwaar stappen. Gelukkig is het zoals het vaker is; onze inspanning wordt ruimschoots beloond. Met indrukwekkend hoge duinen, met wuivend helmgras, met een heerlijk blauwe lucht. Ik hoor de wind om mijn hoofd, kijk minutenlang naar een roofvogel die doodstil, hoog in de lucht hangt op zoek naar een prooi.

Dan zien we opeens, tussen twee hoge duinen door, de zee. We horen het ruisen van de branding! Moeten we het er over hebben? Nee, natuurlijk niet. Naar zee! We zeggen het Kustpad gedag. Even later wandelen we langs de vloedlijn, over vochtig en stevig zand. Met de wind in rug. Geen trekvogels maar gewoon twee kleine geluksvogels.  

Ook zin om met een LAW door het Noord-Hollands Duinreservaat te wandelen? Kijk op Trekvogelpad of Nederlands Kustpad.