Bij Linne over het Maas-Niederrheinpad
We parkeren in Linne, even ten zuiden van Roermond. Er heerst een dorpse rust in de passantenhaven. Een verzameling oude boten ligt schijnbaar werkeloos afgemeerd aan de kade. Of is het een kubistisch kunstwerk in roestbruine tinten? Misschien ook wel beide. Als ik verder kijk, zie ik de koeltorens van de Clauscentrale strak afgetekend tegen de blauwe lucht. Het is een bijzonder landschap.
Ravensburg en Heysterum
Het is een wereld van contrasten. Want er is ook een heerlijk voetpad, met een dik geel tapijt van afgevallen populierenblad. We wandelen richting de Maas, eerst door weilanden en dan via een verhard pad langs een boomgaard. Kale bomen. De laatste appels en peren zijn allang geplukt. Rechts, aan het eind van een lange oprit, een statig, wit huis dat Ravensburg heet. Even later links Heysterum; een uit rode baksteen opgetrokken kasteeltje. Met een kleine kapel omringd door lindes. Ik begin er plezier in te krijgen.
Vlootbeek
We wandelen de meest zuidelijke etappe van het Maas-Niederheinpad. Een Streekpad van bijna 350 km door Midden- en Noord-Limburg. Het pad slingert naar een smalle bosstrook en even later staan we bij de Vlootbeek. Een smal stroompje, deels gegraven, dat haar oorsprong heeft in Duitsland. Ik zie dat niet alleen de wind, maar ook de bever er flink heeft huisgehouden. Het bosje is een soort mikado van omgevallen bomen geworden. Een pad is er soms nauwelijks meer; mijn lief klautert over de dikke stammen, ik kruip er maar onderdoor. Als het echt niet anders kan, maken we een omweggetje door het struikgewas. Ondertussen wijzen we elkaar op de prachtige vraatsporen van bevers. Zelfs de klassieke potloodpunten ontbreken niet.
Het Sweeltje
Het contrast blijft ook daarna groot. Het is alsof iemand twee landschappen over elkaar heeft gelegd. We stuiten na het bos met de beek op de N271. Daarna op de A73. En weer daarna op de spoorlijn. Maar dan keren de stilte en het platteland ook snel weer terug. Na Montfort lopen we 'Het Sweeltje' in, een voormalig stuifzandgebied, nu beplant met dennen. Het pad is zacht, de wind ruist er in de hoge bomen. Kuifmeesjes vliegen van de ene naar de andere boom. We pauzeren bij Jantjes Blokhut, beschut tegen de wind en met droge bankjes. Een mooie plek voor wandelaars.
Even voor Sint Odiliënberg verlaten we het Maas-Niederrheinpad. Over een lange, rechte weg wandelen we weer richting de Maas. Saai? Een beetje. Maar een boerderij met verkoop aan huis maakt me weer helemaal blij. Scharreleieren, uien, appels, peren en aardappels. En spruitjes zo van het land, nog aan de steel. Ik vind het bijna kunstwerkjes, zo mooi. Helaas passen ze niet in de rugzak. Terug in Linne halen we bij Café Den Tegel een 'take away koffie'. Die drinken we op een bankje bij de muziekkapel op. We komen vast nog eens terug.
