Landgoed Rozendael

Net buiten Arnhem, waar het land begint te glooien, ligt Rozendaal. Een klein dorp dat de fusiegolf van de gemeentes heeft kunnen omzeilen. Op het vaste land de kleinste gemeente van Nederland. Dat vind ik nou weer een leuk weetje.
Een 700 jaar oud landhuis direct aan het begin van het park. Een mooier begin van een rondwandeling kan je je niet wensen. De weg stijgt geleidelijk en al snel ben ik omringd door bomen. De omgewoelde grond aan de zijkant van het pad getuigt van wilde zwijnen maar ik krijg ze niet te zien. Wat een prachtig bos. Sparren, dennen, beuken, berken, frisgroene bosbessenstruiken. Jonge, oude en dode bomen. Vooral de dode exemplaren vind ik prachtig. Ze zitten vol leven!

Rozendaalsche Veld

Vrij plotseling zie ik door de bomen heen de aanloop naar het Rozendaalsche Veld. Een rustig klimmetje naar een hoogte van bijna 95 meter over een uitgestrekt heidegebied. Je kunt de wolken bijna aanraken. Na de brandtoren duikt de route weer het bos in. Het is fijn dat in dit druk bezochte gebied de wandelaars, de fietsers en de mountainbikers van elkaar gescheiden paden hebben. Op de Tafelberg stop ik en haal mijn lunchpakketje tevoorschijn. Wel een toepasselijke plek, lijkt mij. Er is nog een reden om hier te stoppen en niet een kilometer verderop.

De Posbank

De Posbank is een van de bekendste (wandel)plekken van Nederland. En dat is niet vanwege het bijzondere gebouw van Natuurmonumenten. Op een bepaalde manier doet het me ook denken aan Jamaica Inn van Daphne Du Maurier. Bij storm, wind, mist en regen zal het op deze hoogte precies zo kunnen spoken.
Maar vandaag is het een prachtige zonnige dag in de meivakantie met rijen mensen bij de koffie to go. De parkeerplaats vol, de bankjes bezet. Toch sta ook ik even stil bij het schitterende uitzicht dat is ontstaan door de ijstijden die 200.000 jaar geleden ons klimaat beheersten.
De top van de Kraaijenberg bereik ik zonder onderweg te moeten stoppen om op adem te komen. Wel heb ik de kuitenbijtertjes gevoeld.

Beekhuizense Beek

Na deze adembenemende klim gaat het pad verder over licht glooiend bos- en heidegebied. De meeste mensen zijn achterbleven op de Posbank en het wordt weer heerlijk rustig.
Wanneer ik mijn laatste kopje thee drink op een bankje bij de plas met de watervalletjes van de Beekhuizense Beek vertelt een passerende bejaarde mij dat hier Wim Kan met Corry Vonk, zijn vrouw, nog heeft geschaatst. “Zegt die naam u nog iets”, vraagt hij.

Ik denk dat ik deze route eens ga lopen als het mist en het regent om de gelijkenis met Jamaica Inn te beoordelen.

Deze heerlijke rondwandeling is te vinden op Wandelnet.nl.