We parkeren bij bezoekerscentrum annex uitspanning De Boshut, even buiten Herkenbosch. Direct is er een onverhard pad door de velden. Zo hebben we het graag. Het gaat over in een verend bospad met rondom hoge dennen en uit de kluiten gewassen eiken. Er zijn open plekken met hoog gras. Bij eentje blijven we even staan. Fladderende vleugeltjes, dansend boven en tussen de stengels. Citroenvlindertjes, een vuurvlinder en ook, weten we na even opzoeken, een aantal phegeavlinders op het pad. Zwart met wit gestipte vleugeltjes, een oranje bandje op het lijfje. Een soort die vooral hier in Midden- en Noord-Limburg voorkomt. Onze dag kan niet meer stuk.   

Onbereikbaar voor iedereen

Het pad hobbelt steeds een beetje meer omhoog. De Meinweg is een voor Nederland uniek terrassenlandschap met steile overgangen en dus zeker niet plat. Eenmaal bij de grens staan we heel wat meters hoger dan op de plek waar we begonnen. De kloeke schuilhut die er staat is een prima pauzeplek. Kijk er, net als wij, vooral even op je mobieltje. Ons hart maakte een vreugdesprongetje. Een white-spot, we zijn helemaal off-line! Geen streepje bereik. Heerlijk. We leggen de voeten op de banken, kauwen een paar meegebrachte tomaatjes weg en luisteren naar het zachte geruis van de wind in de bomen. Even helemaal onbereikbaar. Waar kan dat nog in Nederland?  

We zijn op het verste punt van onze wandeling, een zelfgeknutselde combinatie van het Maas-Niederrheinpad en de Trage Tocht Herkenbosch. Door een hek stappen we de Herkenboscher heide op. Een bordje meldt dat het er verboden is voor fietsers. Mooi. En opeens is er water. Het Elfenmeer. Een overdonderend mooi, langgerekt meer dat is ontstaan door de turfwinning. Royaal bedekt met witte waterlelies. Hebben we het mooiste dan gehad? Welnee, het kan niet op vandaag. Een smal zandpad leidt ons naar de Rolvennen. Misschien nog wel mooier, ook bedekt met waterlelies en door de inwoners van Roerdalen verkozen tot Geluksplek. Er staan bankjes waarop het goed toeven is. 

Zwartgeblakerde bomen

De heide blijft weids met af en toe een eenzame den. Op het zandpad scharrelen dikke zwarte mestkevers, grote libelles zoeven luidruchtig als minihelikoptertjes akelig dicht langs onze hoofden. En dan opeens zijn er zwartgeblakerde bomen. In het voorjaar van 2020 werd De Meinweg getroffen door een grote brand. Zo'n 200 ha bos en heide gingen in rook op. Het is nu een wonderlijke vlakte in alle mogelijke tinten zwart, grijs en bruin. Met hier en daar, door alles heen toch ook weer frisgroen van jong gras. De natuur veert terug. Over een klein stukje asfaltweg bereiken we na bijna drie uur weer De Boshut. Het is tijd voor koffie met vlaai.