Memories op het Pelgrimspad
Ken je dat? Tientallen jaren geleden liep je een route in een voor jou volstrekt onbekende omgeving. Nu je er weer loopt, herken je een groot aantal punten. Ook al loop je in de tegenovergestelde richting. Zo’n déjà vu heeft me ook eens in de Zwitserse Alpen overvallen. Dat is zo leuk.
En ja, vandaag overkomt me het weer. Ik logeer een paar dagen op een prachtige historische hoeve in het zuiden van Limburg. Dit deel van deze langgerekte provincie is helaas nog niet voorzien van een wandelnetwerk maar met de routeplanner van Wandelnet kom je er ook. Er lopen hier ongelooflijk veel onverharde weggetjes. Ik plan een wandeling waarin een groot deel van etappe 10 van het Pelgrimspad is opgenomen. 20 Jaar geleden liep ik het Pieterpad van noord naar zuid. Vandaag gaat het traject van zuid naar noord en ik constateer dat het Pelgrimspad en het Pieterpad elkaar hier overlappen.
Markante punten
Een glooiend landschap met tractor-sporen langs de akkers. Schilderij-achtige plaatjes. Voor mij een uitdaging om daar eens een iPad-tekening van te maken.
Een van de eerste herkenningspunten is de watertoren van Schimmert. Dit monumentale gebouw dateert van 1926 en is van cultuurhistorische waarde door de landschappelijke plaatsing op het hoogste punt in de omgeving en door de architectuurhistorische waarden. De dienstwoning is er in 1935 aangebouwd in de Amsterdamse stijl. Zo'n dienstwoning wil ik ook wel. Een van de komende dagen zal ik ook eens binnen gaan kijken. Na een grondige renovatie en verbouwing biedt de watertoren namelijk niet alleen een restaurant ‘with a view” maar worden al de aangeboden producten betrokken uit de regio. Dat spreekt me wel aan.
Op een hoog, relatief vlak terrein staat een eenzaam gebouwtje met een windzak. Ik herken het direct weer. Een vliegveldje voor modelvliegtuigjes met een heuse asfaltstrook als landingsbaan. Achter een hek een aantal bankjes voor de spotters. Vandaag is er niemand te bekennen. Behalve dan twee mannen die een klein stukje verderop met een metaaldetector over het land maaien.
En natuurlijk herken ik ook de steile holle weg, die nu als geologisch monument Diependaal bekend staat. In de tussenliggende jaren is er meer veranderd. Zo zie ik ter plekke een bewegwijzeringspaaltje dat er eerder echt niet stond. ‘Pas op wandelaars’. De tekst van dit bordje is voor meerdere uitleg vatbaar. Moet de wandelaar oppassen? Voor de steile daling? Of moeten anderen oppassen voor de wandelaars? Zijn wandelaars gevaarlijke landlopers of zo?
Mijn wandeling eindigt bij kasteel Terborg, waar manlief mij oppikt en we ons samen laten verwennen in de brasserie. Uiteraard is het kasteel ook niet onbekend op de route.
Ik ben weer helemaal blij na deze wandeling. De ochtend begon ik in regenbroek in miezerige regen, maar nog geen uur later komt de zon door. Wat is Nederland toch mooi, vooral langs de gemarkeerde streekpaden en lange-afstand-wandel paden (LAW’s) van Wandelnet. Wil je mijn markante punten ook eens zien? Ga dan naar Wandelnet.