Wandelconditie opbouwen na COVID op Pelgrimspad
Hondenweer, is er voorspeld. Maar we laten ons niet kennen. Regenkleding mee. Wandelzus en ik zetten een volgende stap in het opbouwen van de conditie na COVID. De eerste keer samen liepen we 10 km, vandaag zullen het er zo’n 15 zijn. Nu kies ik voor een traject iets verder weg, maar voor mij nog wel met openbaar vervoer te bereiken. Etappe 6 van het Pelgrimspad 2, van Maarheeze naar Weert.
Kempen-Broek
In alle vroegte krijg ik al een appje van wandelzus: ‘het wordt droog van 10.30 tot 15.00 uur’. Hebben wij even mazzel! Vanuit station Maarheeze is het Pelgrimspad snel op te pikken. Het is grijs en het miezert nog een klein beetje maar het mag geen naam meer hebben.
Het stadspark Kempen-Broek is een uniek gebied rond de grensstreek dat door beide landen zorgvuldig wordt beheerd. Het is een afwisselend landschap met zeldzame planten en dieren. Bijna overal brede bospaden. De hoeveelheid regen van de afgelopen maanden zorgt zelfs op deze zandgronden voor blubberige gedeeltes.
De enige wandelaars die we tegenkomen zijn wat groepjes schoolkinderen van 5/6/7 jaar met opdrachten op deze winterwandeling. Gelaarsde katjes, dwars door de plassen. Een juf redt een van de kleintjes uit een diepere plas voordat de laarsjes vollopen met het koude water.
Wandelzus trapt nét niet op een kikker (of is het een pad?). Zijn ze nu al uit hun winterslaap?
Grafheuvels
Wanneer we de A2 en het spoor zijn overgestoken, is het geluid van de schietbaan meteen te horen. We lopen hier de Weerterheide op dat voor een groot deel dient als oefenterrein voor defensie. Langs het pad staan betonnen blokken met bronzen koppen als afgebrande lucifers die de geschiedenis van dit gebied vertellen.
Op een van de brede zijpaden zie ik twee auto’s staan. Het is geen gewone parkeerplaats. Een glimmende Mustang en een oude Mercedes met een paardenaanhangwagen erachter. Ik vind het een frappante toevalligheid want ik verwacht niet dat de aanhangwagen deze mustang zal inladen.
We kruisen een onbewaakte spoorwegovergang. De rails zijn behoorlijk roestig.
Waar leidt dit lijntje heen? Is dit de bekende IJzeren Rijn, het (verdwenen) historische spoorlijntje van de haven van Antwerpen naar het Ruhrgebied? Dat moet haast wel, als ik de kaart bestudeer.
Bijna aan het eind van deze etappe bereiken we een gebied met grafheuvels. Zo veel heuvels heb ik nog niet eerder bij elkaar gezien. Het is niet voor niets bestempeld als archeologisch monument.
Bij de Wetering pakken we de bus naar het station Weert. Het blijkt een ‘wandelbus’. Twee wandelaars ontvangen ons enthousiast. Zij lopen het Grenslandpad in etappes. Wij lopen slechts 1 etappe van het Pelgrimspad, maar wel ter voorbereiding op onze route naar Rome.
Ook zin om deze wandeling op het Pelgrimspad te lopen, ga dan naar Wandelnet.
