Wandelende oude taarten - rondwandeling Weesp
Op een doordeweekse dag maak ik met mijn vaste vrienden-wandelgroep een knopenrondje van zo’n 10 km vanuit station Weesp. Een stralende herfstdag. Het historische vestingstadje Weesp ligt er op deze donderdagochtend stil bij. Toch zorgt onze wandeling voor onverwachte ontmoetingen.
Zijarm van de Vecht © Lea van Someren
De route leidt ons allereerst wat zigzaggend door het mooie plaatsje. Amsterdam zal wel blij zijn met de inlijving van deze parel. Voor het stadhuis heeft zich een groep mensen in feestelijke kleding verzameld. Het bruidspaar kan elk ogenblik arriveren. Daar gaan we maar niet op wachten. Via een bastion lopen we dan langs de Vecht. De felle zon schittert op het water. Bij de molens staat een volgende groep mensen. Een bedrijfsuitje, schatten wij zo in. Er wordt gewed of we het bedrijf kunnen aflezen aan de samenstelling van de medewerkers. Ik mag nooit meer raden: het blijken inderdaad gemeenteambtenaren.
Molen langs Vecht in Weesp © Lea van Someren
Onverwachte ontmoetingen
Op een klein grasveldje aan het water staat een aantal bankjes. Een mooi plekje voor een boterham. Er zijn drie kinderen bezig met hengels. Goed opgevoed als we zijn vragen we of we erbij mogen komen zitten. "Hebben jullie een continurooster?". "Nee hoor, een studiedag". Zelf vind ik dat altijd wat bevreemdend als kinderen de roostervrije dag van het onderwijzend personeel zo noemen.
Met hun levende maden als aas vangen ze de ene vis na de andere. "De maden die het felst wiebelen zijn de beste", legt de oudste ons uit. Om al snel te melden: "Die oude taarten zorgen voor een goede vangst". Wij lachen achter onze hand. Op die leeftijd hadden we zoiets nooit durven zeggen. "Mijn vader is ook een oude taart hoor", voegt hij er nog aan toe. Dat verzacht het enigszins. Met de opgedane kennis en een gevoede buik gaan we verder. We wensen de kids nog een fijne dag.
Op dit punt maakt de rivier een grote bocht. Het pad snijdt de lus af. Bij Fort Hinderham wandelen we weg van de Vecht, de polder in dwars door de akkerlanden. De kerktoren van Weesp weer in het vizier.
Het is een dag van ontmoetingen, want ook als we het dorp weer inlopen treffen we het. Een vlotte jonge chauffeur in een VW Golf parkeert voor onze neus. Ik tik op zijn raampje en zeg lachend: "Dat lijkt nergens op, je kan beter". Hij wist meteen wat ik bedoelde. Met zes oude taarten die toekijken draait hij weer de straat op voor een nieuwe poging om achteruit in te steken. Applaus is zijn deel. Een paar parkeerplekken verderop staat een oud klein mannetje zijn antieke Mercedes te waxen. Je ziet hem groeien als we belangstellend vragen stellen. Wanneer we verder lopen constateer ik met genoegen dat de buren aarzelend aan de praat raken. Ik durf te wedden dat die twee elkaar voorbij zouden zijn gelopen zonder onze inmenging.
We genoten van deze prachtige herfstdag, van de route, maar zeker ook van de onverwachte ontmoetingen. Deze oude taarten genieten van de vrijheid om doordeweeks te wandelen.
Deze rondwandeling is samengesteld door Trekvogelpad, Waterliniepad te knopen aan knooppunten 71, 68, 69.
