^{Brabantse Wal vanuit de Noordpolder © Ernst Koningsveld}

Grensplaats Putte

Met de trein en bus bereik ik Putte, dat deels in België en deels in Nederland ligt. De grens loopt in het midden van de Grensstraat, en is slechts herkenbaar aan de oude grenspaal op het kruispunt met de Antwerpsestraat. Voor zo’n kleine plaats is er ook op deze woensdagochtend in januari heel wat levendigheid, en er is een divers aanbod aan winkels. Na een kilometer laat de route het verkeer en de mensen achter zich en begint de rust van het platteland.

^{Net buiten Putte op weg naar het Moretusbos © Ernst Koningsveld}

Moretusbos en Stoppelbergen

Al gauw kom je dan in niet al te dicht begroeide bossen, en dat blijft vele kilometers lang zo. De natuur is prachtig deze ochtend; rijp siert alles waar de zon nog geen grip op heeft. Hier en daar kruist een mountainbikepad het wandelpad; een paar keer zie ik veldrijders. Verder is het bos verlaten en in volle rust; alleen de vogels zingen al uit volle borst. Ergens staat een bord waarop wandelaars en veldrijders met pictogrammen vriendelijk worden gevraagd elkaar te respecteren; zo kan het ook, in plaats van gebods- en verbodsborden. De route maakt een merkwaardig, ogenschijnlijk onnodig puntje; maar dat is om je langs grenspaal 263 te leiden. Die grenspaal is hier gezet in 1843. Iets verder eet ik tegen een schuur van Staatsbosbeheer in de zon en heerlijk uit de wind mijn boterhammen.

^{Grenspaal 263 © Ernst Koningsveld}

Open land

Bij Sint Antonis bereik ik de grens van het bos en kom in akkerland. Ik tref een vrouw op een paard met een pony aan een lange lijn; een onverwachte ontmoeting en tijd voor een praatje. Het is de eerste keer dat ze de pony zo uitlaat en ze vindt het wel een beetje spannend. Een paar kilometer verder gaat de, tot dan grotendeels onverharde route over in woonstraten van Ossendrecht; niet het aardigste deel van de route. Gelukkig volgt alweer gauw de Schapendreef die de bossen bij Pottenbergen in gaat. Niet veel verder daal je via het gehucht Calfven af naar de Noorderpolder. Hier word je je pas echt bewust van de hoogte van de Brabantse Wal. De hele tocht gaat het wel wat op en neer, maar zeer gemoedelijk; hier gaat het flink omlaag. De Brabantse Wal is niet heel hoog, maximaal 39 meter, maar het is een opmerkelijke stuwwal in verder vlak land.

^{Op de grens van bos de Stoppelbergen en akkers © Ernst Koningsveld}

De Noordpolder

In het open polderland maakt de zuidwestenwind met kracht 3 het behoorlijk fris; de hoofdband gaat weer op. Het is een mooi nat natuurgebied, afgewisseld met wat akkers. Veel vogels vinden hier een rustpunt op hun trektochten. Na alle regen was het in de bossen al hier en daar zoeken waar je je voeten kan zetten tussen de plassen en modder, op de Schenkeldijk in de polder lukt dat niet en moet je op sommige stukken de modder voor lief nemen. Gelukkig zak je er niet echt in weg, en het is een schitterend stuk met mooi uitzicht op de Brabantse Wal. In Hoogerheide pak ik de bus terug, en geniet na van een schitterende tocht.

Bekijk wandelingMeer over Streekpad De Brabantse Wal