Het onverharde pad, het bospad
Het onverharde pad, waar het avontuur begint en voorspelbaarheid eindigt. Geen rechte lijnen of gladde wegen, maar kronkelingen en hobbels die het tempo bepalen. Kies jij in oktober ook voor een wandeling op een onverhard pad? Ik laat je deze maand zien welke type onverharde paden er zijn. Voor deze blog reisde ik af naar de Utrechtse Heuvelrug, waar ik door prachtig bosgebied met brede paden wandelde over het Trekvogelpad van Nivon Natuurvrienden.
Eikenboom © Lea van Someren
Watertjes
In etappe 13 van Amerongen naar Rhenen (15,8 kilometer) wandel je voornamelijk door bos, waar je volop kunt genieten van de prachtige herfstkleuren. Ik neem het boemeltje naar Rhenen om van hieruit westwaarts naar Amerongen te wandelen. Over de Utrechtse Heuvelrug. Zodra ik het station uitloop, splitst iedereen al snel op. Als altijd verdwijnen de andere wandelaars al snel uit zicht. Er zijn dan ook behoorlijk wat prachtige wandelpaden in dit gebied.
Via de buitenwijken klim ik geleidelijk de oude opgestuwde aardwal op. Bovenaan de heuvel bereik ik het waterwingebied van Vitens, waar het zuivere bronwater niet alleen de regio bedient, maar ook in de flessen van Bar-le-Duc belandt. Vroeger werd gesuggereerd dat het water uit de Ardennen kwam, maar dankzij 'Keuringsdienst van Waarde' weten we nu dat het gewoon van de Utrechtse Heuvelrug is. En hier, in dit waterwingebied, begint mijn onverharde wandeling door het bos.
Bospad ipadtekening © Lea van Someren
De Utrechtse Heuvelrug in herfsttooi
Het is een mooie dag en het bos heeft zich al omgevormd tot een kleurrijk herfsttooi. De bladeren fluisteren zachtjes in de wind en de grond crunch onder mijn voeten. Kinderen hollen met plastic zakken om materiaal te verzamelen voor hun herfst-kijkdoos. Het doet mij mijmeren over mijn eigen herfstkijkdoos. Toen was het niet vreemd om ook paddenstoelen te plukken maar dat zie ik deze kids niet meer doen. Op het moment dat het tijd is voor mijn boterham bereik ik het uitzichtpunt op de rand van de stuwwal, met uitzicht op Veenendaal. Wanneer het bospad overgaat in een karrenspoor ontdek ik sporen van paardenhoeven. Zelfs ik weet dat dit karrenspoor niet van deze paarden afkomstig kan zijn, maar het is toch een leuke toevalligheid.
Olifantenpaadje
Even verderop, weer terug op een bospad zie ik, echt waar, een olifantenpaadje. Voor hen die niet weten wat een olifantenpaadje is, verwijs ik graag naar mijn website. Olifantenpaadjes ken ik van de bebouwde wereld waar de haastige voetganger snel even de bocht afsnijdt. Hier, in de rust van de natuur, verwacht ik zoiets niet. Ben ik toch een beetje teleurgesteld in mijn medewandelaars.
Na een prachtige wandeling eindig ik bij bushalte Amerongse Berg, waar buslijn 50 mij terugbrengt naar Utrecht. De bus is rustig en de chauffeur maakt graag een praatje. “Gewandeld?” vraagt hij met een knipoog naar mijn bemodderde schoenen. Ik vertel dat ik van Rhenen naar Amerongen ben gelopen. Hij lacht: “Maar deze bus gaat naar Utrecht!” Terwijl het landschap aan ons voorbijglijdt, kletsen we verder. Voor ik het weet, ben ik alweer terug in de stad.
