Het onverharde pad, Gelders gras
Het onverharde pad, waar het avontuur begint en voorspelbaarheid eindigt. Geen rechte lijnen of gladde wegen, maar kronkelingen en hobbels die het tempo bepalen. Kies jij in oktober ook voor een wandeling op een onverhard pad? Ik laat je deze maand zien welke type onverharde paden er zijn. Voor deze blog reisde ik af naar Zutphen, waar ik een prachtige streekwandeling maakte over het Hanzestedenpad, een route vol zacht gras.
Graspad langs maïsveld © Lea van Someren
De rust van onverhard wandelen
Mijn zus en ik wandelen al jaren samen, maar dat was niet altijd zo. Toen ik haar voorstelde om in etappes naar Rome te lopen, begonnen we eerst met een oefentocht over de glooiende paden van Isle of Wight. Ondanks haar gebrek aan wandelervaring, was ze al snel verkocht. Sindsdien loopt ze elk jaar de Nijmeegse Vierdaagse. "Hoeveel onverhard vandaag?" Die vraag stelt ze steevast op onze route naar Rome. Al vanaf het eerste jaar, lopend via de GR5, is duidelijk dat het onverharde pad niet haar voorkeur heeft.
Voor mij is dat juist de charme van onverharde paden. Waar mijn zus zich prettig voelt op strak asfalt, zoek ik de zachtheid van gras, het meebewegen van de bodem. Op onverharde paden voel ik meer rust, hoor ik enkel het geluid van mijn eigen voetstappen en het geritsel van bladeren in de wind. Verharde wegen brengen rumoer met zich mee: auto's, fietsen, drukte. Op het onverharde pad vind ik stilte, natuur en ontspanning.
Brug over de Berkel, iPad-tekening © Lea van Someren
Meanderen
Maar vandaag loop ik alleen, en niet naar Rome. Dus kan ik zonder bezwaar kiezen voor onverhard. Ik kies voor de extra dagwandeling van het Hanzestedenpad 'De Hoofdige Boer', een rondje Zutphen van 21 kilometer dat ik voor de helft inkort. Vanaf station Zutphen ga ik struinen langs de Berkel, een prachtig voorbeeld van verschillende onverharde paden, met een meanderend riviertje als rode draad. Waar ik vrij door de weilanden mag lopen, zigzaggend om koeienvlaai te vermijden. Waar hekjes staan, maar geen afrastering. Waar het pad soms natte voeten oplevert door het vochtige gras. Waar graspaadjes zijn gemaaid, zo glad als een golfbaan. Waar het maïs hoog oprijst langs het pad. Waar doorkijkjes naar oude landgoederen te vinden zijn. Waar je moet uitkijken niet het water in te lopen. Daar loop ik, genietend van de verende ondergrond.
Vlak voordat ik het dorpje Almen binnenloop, constateer ik dat de Achterhoek een groot fietsnetwerk moet hebben. Even delen wandelaar en fietser het pad, en dat is wel wennen na uren in volledige stilte te hebben gelopen. In het kleine Almen pak ik de bus terug naar Zutphen. De rest van de rondwandeling doe ik een volgende keer.
